No i skończyło się rumakowanie ;)

Chyba ostatnie zdjęcie Olka Wiercipięty w gondoli :)

Wszystko wskazuje na to, że nadchodzi dla nas czas pożegnania się z gondolą. Ja co prawda kiedyś myślałam sobie, że skoro mamy ją taką dużą, to może nawet przechodzimy w niej całą zimę. Ale Olek miał zdecydowanie inne plany ;)

Nasz syn widocznie odziedziczył po nas temperament, bo ciężko mu w miejscu usiedzieć - szczególnie wtedy, gdy niewiele widzi. To, co od niedawna wyczynia w wózku, to nawet ciężko opisać. Podnosi cały tułów i tyłeczek do góry opierając się na nogach i głowie, krzyczy i płacze. Ucisza się momentalnie po wyjęciu z wózka, kiedy wszystko widzi. Nie pomaga opuszczony daszek - bo skoro w pionie widać wszystko, to co mu po widoku na kawałek nieba czy liście? Czasem jak jest delikatnie zmęczony to - tak jak wcześniej - jazda w gondoli go uśpi i jest spokój. Do momentu, aż się nie obudzi ;) 

We wtorek zrobiłam test - wybrałam się z Olkiem na zakupy i zamiast gondoli do wózka zamontowałam nosidełko samochodowe. Po 20 minutach obserwowania świata Olek padł, była cisza. Później wybraliśmy się z nim w foteliku do kawiarni - mogliśmy w spokoju zjeść lody, Olek przesiedział 'całą imprezę' bez marudzenia i bez noszenia. 

Tu mała dygresja: jeszcze w zeszłym tygodniu jak widziałam ludzi spacerujących z dziećmi w nosidełkach, to krew mnie zalewała. Teraz... no cóż ;))

Dziś po południu Olek nie chciał mi w domu usnąć więc postanowiłam wybrać się z nim na spacer, tym bardziej że musiałam wejść na pocztę. Wsadziłam go do gondoli z nadzieją, że zaraz uśnie. Gdzie tam! On znów zaczął się rzucać, płakać, krzyczeć... co chwilę brałam go na ręce, uspokajałam, odkładałam do wózka... i znowu powtórka z rozrywki. Po 10 minutach się poddałam. Zadzwoniłam do Marcina, żeby przywiózł mi fotelik. Wsadziłam w niego Olka... i jakby dziecka nie było! Ze dwie godziny nam zeszło bo jeszcze oglądaliśmy wracającą pielgrzymkę i spotkaliśmy się ze znajomymi. Olek spal może z 20 minut a resztę czasu bacznie wszystko obserwował, gadał ze mną i słał uśmiechy do napotkanych osób. Czułam się, jakby ktoś mi dziecko podmienił! ;)

W piątek muszę od mamy wziąć spacerówkę do naszego wózka Bebetto Silvia. I mam nadzieję, że spacery znów staną się dla nas przyjemnością!