Przed nami chrzciny

Przed planowaniem chrzcin wzbranialiśmy się ponad dwa miesiące. Za dużo mieliśmy komplikacji po drodze i szczerze mówiąc - bałam się z nimi skonfrontować. Ale okazało się że nie taki diabeł (ksiądz) straszny ;)

Bez ślubu i z jednym rozwodem na koncie - oto najważniejszy powód, dla którego wyprawa do księdza w sprawie chrzcin była przez nas odwlekana od dnia narodzin Olka, choć wszyscy dookoła pytali kiedy zamierzamy je zrobić. Średnio mi się uśmiechało wysłuchiwać kazania, jakimi to złymi rodzicami jesteśmy i jaki grzech popełniamy, będąc razem. Albo chodzić od księdza do księdza, bo ktoś nam robi problem. Jeszcze nie tak dawno widziałam pod jednym z kościołów plakat 'konkubinat to grzech' i nasłuchałam się wielu opowieści właśnie o przygodach ludzi z księżmi.

Ostatecznie do kościoła dotarliśmy pod koniec lipca. Z Olkiem w pakiecie. Powiedzieliśmy, że chcemy ochrzcić syna. Ksiądz wziął akt urodzenia i zaczął spisywać dane. Po wpisaniu naszych imion i nazwisk ksiądz spytał czy jesteśmy małżeństwem. Powiedzieliśmy jaka jest sytuacja - że ślubu nie ma, był rozwód, że swój ślub cywilny kiedyś planujemy (kiedyś to bardzo trafne słowo ;)). W tym momencie czekałam na kazanie, bałam się tego momentu strasznie. I co? I nic. Zero komentarza, żadnego słowa potępienia, nic o rozwodzie kościelnym czy tym, że robimy dziecku krzywdę. Chrzciny załatwione.

Czy mieliśmy szczęście i trafiliśmy na liberalnego księdza? Pewnie tak. A może coś się jednak zmienia w polskim kościele? Nie wiem... cieszę się jednak, że bez większego stresu udało nam się to załatwić.

Teraz przede mną organizacja imprezy. Na liście gości w pierwszym momencie mieliśmy ponad 50 osób + dzieci... ale po przemyśleniu trochę ją ograniczyliśmy. Sami przygotowaliśmy zaproszenia i jesteśmy właśnie w trakcie ich wręczania.

Przed nami jeszcze ustalenie menu i skompletowanie stroju dla Olka. I zamówienie tortu - już wiem, że muszą być na nim turkusowo-szare grochy, tak żeby tort współgrał z przygotowanymi zaproszeniami :)