Poznajemy się

Aleksander jest z nami już 10 dni. Czasem wciąż w to nie wierzę - patrzę na niego i ciężko mi jest to sobie wyobrazić - że jeszcze parę dni temu siedział w moim brzuchu i tylko kopniakami dawał mi znać o swoim istnieniu, a teraz jest, patrzy na mnie, uśmiecha się, krzywi, robi słodkie minki, czasem zapłacze... to cudo... czy on naprawdę powstał we mnie? I jest częścią mnie i Marcina?

Póki co cały czas się poznajemy. Nie chcę zapeszać, ale trafił nam się wyjątkowo spokojniutki maluszek. Dzielnie znosi nasze jeszcze niezgrabne przebieranie go i zmianę pieluszek, nie płacze podczas kąpieli, nawet pobieranie krwi z pięty go nie ruszyło i nie zapłakał! Charakterek pokazuje za to podczas karmienia - jak tylko cyc  mu wyleci z buzi, to wpada w mały szał, trzęsie słodko główką - bo przecież jest głodny!

W ciągu dnia raz ładnie zje i idzie spać, a raz zamiast spania wybiera kilkugodzinne wiszenie przy cycu. Takiej dłuższej bliskości ze mną potrzebuje zwłaszcza rano - już kilka razy zdarzyło się tak, że od 5.00 / 6.00 rano Olek prawie nie spał i tylko domagał się jedzonka. Już od samego początku poznaję więc uroki macierzyństwa i już wiem jak to jest siedzieć do 11.00 w pidżamie, rozczochranych włosach i jeść szybkie śniadanie między jego króciutkimi drzemkami :) 

Ja czuję się coraz lepiej, chociaż szwy jeszcze odrobinę mnie ciągną. Hormony we mnie szaleją i nie raz w ciągu ostatnich dni płakałam - tyle że nie zawsze wiem czemu ;) na pewno poczuję się lepiej, jak zaczniemy spacerować - mam nadzieję, że uda nam się to już w połowie przyszłego tygodnia .